2 həftədən çoxdur ki, bloqa vaxt ayırmağa vaxt olmadı. Səbəblər bir neçədi — əsası — bədlik tutub məni, ya dırnağım əzilir, ya da əlimə dəmir batır (!). Keçirəm mətləbə — son dövrlər Qarabağ məsələsinin həlli, Rus millətçilərinin aktivləşməsi, İsrailin İrana hücumu və sair kimi xəbərlər çox aktualdır. Əslində bütün bu hadisələr bir-birinə bağlıdır. Necə?! Gəlin təhlil edək.

Rus İmperiyası süqut dövrünü yaşayır. Sosial haqsızlıqlar, demoqrafik fəlakət, rüşvət… Digər tərəfdən isə hələ də imperiyanı süqutdan xilas etmə cəhdləri. Rusiyanın mövcud siyasi elitasının apardığı hal-hazırki siyasət bunu nəzərdə tutur — nəyin bahasına olursa-olsun, Rusiyanın ömrünü uzatmaqdır.
Heç kimə sirr deyil ki, Rusiyanın süqutu Qafqazın itirilməsindən keçir. Məhz o səbəbdəndir ki, regionumuzda baş verən hadisələrə minimumdur müdaxilə etmə imkanımız var. Bu yaxınlarda Rusiyanın məşhur siyasi analitiklərindən biri Aleksandr Duqin Rusiyanın Qafqazı saxlama planını açıqlayıb — Rusiya süqutunu gecikdirmək üçün mütləq Qarabağ probleminin həll edilməsinə yol verməməlidir! Analitikin gəldiyi nəticəyə görə Qarabağ münaqişəsi həll edildikdə münaqişə tərəfləri avtomatik olaraq “Qərb yönümlü” olacaq, bu isə növbəti münaqişə zonasının Rusiya sərhərləri ətrafında deyil, Şimali Qafqaz torpaqlarında baş verməsinə gətirib çıxaracaq. Qafqaz xalqlarının çılğınlığını nəzərə alsaq, növbəti İçkeriya, İnquşetiya qaçılmazdır. Deməli bizim Qarabağı öz gücümüzə həll etməyimizə dair xülyaya bir quş — nə qədər ki, Rusiya mövcuddur, bu münaqişənin həlli mümkünsüz görünür, əlbət möcüzə olmasa.
Cənab Aleksandr Duqinin müsahibəsini təqdim edirəm:

Sual oluna bilinər, bəs Qərbin Rusiyanı dağıtmaqda məqsədi nədir?! İlk öncə Rusiyanın sahib olduğu tükənməz təbii ehtiyyatlar. Digər bir versiyanı isə həmyerlimiz və Rusiyanın çox tanınmış siyasi mülahizəçilərindən biri Heydər Camal səsləndirir — Rusiyanın dağılması əslində İsrailin marağındadır.
İş ondadır ki, İsrail dövləti hal-hazırda böyük dövlətlərin dotasiyaları hesabına mövcudiyyatını davam etdirir. Amma Qərb iqtisadiyyatının zəifləməsi ilə bu dotasiyaların da həcmi azalmaqdadır. Bu azmış kimi, İkinci Dünya müharibəsinin nəticələrinə əsasən imzalanmış və Almaniyanı hər il İsrailə külli miqdarda pul ödəməyə məcbur edən sövdələşmənin də müddəti bitməkdədir. İsrail xarici dotasiyasız, köməksiz çox yaşaya bilməz. Burada isə növbəti plan işə düşür — yahudilərin Rusiyaya kütləvi köçü.
Məhz yuxarıda sadaladığım səbəbdən qaynaqlaraq hal-hazırda Rusiyada millətçilik ifrat həddə çatıb. Məqsəb — Qafqazın Rusiyadan ayrılmasına nail olub, qalan Rusiyanı bölüb rahatca orada yerləşməkdir. Niyə məhz qafqazlıları?! Çünki çılğın xarakterli bu etnosu (millətləri) idarə etmək qeyri mümkündür — onların nazı ilə oynamaqdansa, buraxırlar onları baş-başa, qoy müharibələrini etsinlər, özləri isə Rusiya ərazisində unutar, ambisiyasız İsveçrə sayağı dövlət yaradırlar.
Cənab Heydər Camalın müsahibəsi:

Camal bəyin sözlərinə qüvvət — Rusiyada fəaliyyətdə olan demək olar ki, bütün millətçi qüvvəllərin başçıları yəhudi əsillidir və ya İsrail vətəndaşlığı var. Məhz bu qlobal planın tərkib hissəsi kimi bu yaxınlarda növbəti yəhudi — Rusiyanın məşhur siyasi tok-şou aparıcılarından biri Solovyevin Azərbaycana qarşı təhqiramiz sözlər istifadə edib, millətçiliyi qabardıb, guya rus xalqı adından danışmasını qeyd etmək olar.
Solovyev erməni və yəhudi əsilli AvtoVAZ rəhbərliyinin Azərbaycana buraxılmamasına dair fikir bildirib, xalqımızı iqrçilərə və faşizmə xas sözlərlə təhqir edib. Əminəm ki, onun özünə bu tip sözlər deyilsəydi, çoxdan o adamı antisemit adlandırıb basmışdılar türməyə…
Yəhudi Solovyevun radioda irqçi çıxışı. Axıra kimi dinləyin:

Camalın sözünə qüvvət isə yəhudi rahibindən gəldi. Rahibin sözünə görə — sən demə indiki Rusiya qədim yəhudi torpaqlarıdr! (Ermənilərin yeri məlum) =)

Gördüyünüz kimi Rusiyada bütün irqçi, millətçi çıxışların arxasında yəhudi millətindən olan insanlar dayanır. Yəhudilərin isə böyük Sion layihəsindən yəqin xəbəriniz var. Artıq Sion gerçəkləşməkdədir — bütöv dövlətlər ya bir iki qruplaşmanın girovuna çevrilir, ya da zorla ələ keçirilir — təsəvvür edin o boyda İspaniya, Portuqaliya, Yunanıstan iqtisadiyyatının 95% xarici və ölkəyə heç bir aidiyyatı olmayan investorlara məxsusdur! İqtisadiyyatı ələ keçiriləcək növbəti ölkə İtaliyadır. Təsmilçi oyuna ehtiraz edənlər isə həmən “demokratik” kütləvi informasiya vasitələri vasitəsilə xalq düşməni elan edib, məhv edirlər. Bu halda zorla ölkəni ələ keçirmə prosesi baş verir. Bunun şahidi — Əfqanıstan, İraq, Liviya hadisələrində olduq. Növbədə Suriya və İrandır.
Digər tərəfdən bu proseslərə sırf Azərbaycan maraqlarından yanaşdıqda — bu olayların bizə xeyri də dəyə bilər — Rusiya dağıldığı halda ölkədə demokratik qüvvələr hakimiyyətə gəlir, Qarabağ münaqişəsini həll etmək şansımız yaranır, Türkiyə geopolitik məkanda daha da güclənir. İnşallah xeyirlisi.
Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
Yəhudilər lənətlənmiş millətdirsə… ?!

“Məni öldürə bilməzsiniz, çünki yaşadığım yerə çətin əliniz çata — insan qəlbləri sizlər üçün qapalıdır. Fiziki olaraq məhv etsəniz belə, bilin, mən milyonların qəlbində əbədi yaşayacam!” Polkovnik Qəddafi. 13 May, 2011-ci il.
Polkovnik artıq fiziki olaraq məhv edildi. Deyilənə görə, indi onun meyitini Misurata supermarketlərinin birində ət-toyuq üçün nəzərdə tutulan soyuducuda (!) saxlayıb, gələn-gedənə göstərib, öyünürlər. Bambılılar… Açığı, mən son video-görüntülərə kimi diktator Qəddafiyə qarşı çox böyük antipatiyam var idi. Amma bu barbarlığı, kütlənin küt vəhşiliyini görüb, dəhşətə gəldim. Bu insanlara bəyəm demokratiya yaraşır?! Yox. Bunlar nə bilir axı demokratiya nədir, 100% əminəm ki, birazdan başlayacaqlar bir-birlərinin də ətini yeməyə. Belə kütlə ilə Liviyada vətəndaş, qəbilələr arası müharibələr qaçılmazdır.
Ən acınacaqlısı isə vəhşilikləriт “Allahu Əkbər” sədası altında edilməsidir — Allahı nə qədər ucuz tuturlar… Belə kadrlardan sonra sivil dünyada Allahı şeytana bərabər tutsalar təəcüblənməyin. Neoquldarlıq planının yaradıcılarına da elə bu lazımdır — xalqları, dindarları bir-birlərinə qarşı daha da aqressivləşdirib, bölmək — belə idarə etmək daha da asandır.
Baş verən olaylarla bağlı keyfiyyətli video görüntüləri tapıb, bir çarxa birləşdirdim, izləyin. Qəddafi ailəsi nə qədər qəddar belə olsa, bu hərəkətləri edənlər, onlardan artıq deyillər…

***
Aprel ayında işıq üzü görmüş bu rus çarxında isə Qəddafinin alçaldıcı (digərlərinə dərs olsun deyə) şəkildə öldürüləcəyi iddia olunur. İddia reallığa çevrildi.

***
Rusiya siyasətinin ən hörmət etdiyim simalarından biri — Maksim Şevçenko Qəddafinin ölümü və onun səbəblərini şərh edir.

***
Bu isə kremlin qeyri-rəsmi klounu Jirinovskinin Liviyadakı situasiyaya dair hələ Mart ayında verdiyi proqnozlardır. Demək olar ki, bütün dedikləri təsdiqini tapdı. Həqiqətən, müsəlman ölkələrini hələ çox bəlalar gözləyir…

Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
2011 – İnqilablar ili?!

Liviyada baş verən olaylara dair o qədər versiyalar, müxtəlif fikirlər bildirilib ki, adam bilmir nəyə inansın. Versiyalar həqiqətən çox və müxtəlifdir. Aşağıda təqdim olunacaq fikir isə şəxsən mənə daha inandırıcı gəlir — neoquldarlıq + bankların total hakimiyyəti. Bu versiyanın əvvəllər də irəli sürülməsinə baxmayaraq, nədənsə yalnız indi tam ciddiliyi ilə müzakirəyə buraxılıb.

Rusların Müəmmar sevgisi tükənməzdir! =)

Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
2011 – İnqilablar ili?!

Rusiya siyasəti bu saat dəhşətli intriqalar arenasını xatırladır. Putin Medvedevin 2-ci səfər prezident olma ambisiyalarının üstündən xətt çəkdikdən sonra, o küncə sıxılmış heyvana bənzəyir. Küncə sıxılmış heyvan isə gözlənilməz addım ata biləcək qədər qorxuludur. Belə ki, dünən Medvedev Putinin ən yaxın silahdaşı, 15 ildən çox onunla eyni komandada çalışan Aleksey Kudrini gözlənilmədən alçaldıcı şəkildə işdən qovdu. Buna hələ qayıdacam. İndi gəlin Medvedevin bu hala necə çatdırılmasına nəzər yetirək.

Medvedevin Putinin istəyinə rəğmən prezident olma planı isə belə idi:
1. Milliarder Proxorovun pulları hesabına gücləndirilən və əsasən “yenilikçilərin” yer aldığı “Pravoye delo” (Dürüst iş) hərəkatı vasitəsilə Dövlət Dumasına keçid edir.
2. Sonra Proxorov geriyə çəkilir və Medvedev hərakatın adından prezidentliyə namizəd olur.
Amma bu planlar baş tutmadı — Proxorov ondan istifadə olunduğunu anlayan kimi, Medvedevin planlarını alt-üst edib partiyanı tərk etdi — partiya məhv oldu.
Proxorovun ən yaxın silahdaşlarınından olan Nadejdinin bu olayı təstiqləyən etirafı gizli şəkildə qeydə alınıb və Youtube-da yerləşdirilib.

Bundan sonra Medvedev təkləndi və Putinin təklifini qəbul etmək məcburiyyətində qaldı — Putin növbəti seçkilərin nəticəsi kimi prezident olur, Medvedev isə Baş Nazir postu ilə kifayətlənir. Putinpərəst “Edinaya Rossiya”-nın (Bütöv Russiya) qurultayında Medvedev rəsmi olaraq geri çəkildiyini bəyan edəndə, onun gözlərindəki kin açıq-aydın hiss olunurdu. Hətta Medvedevin yaxın ətrafı da öz emosiyalarını gizlətmirdi — Medvedevin köməkçilərindən biri qurultay vaxtı Twitter hesabında yazmışdı — sevinməyə heç bir səbəb görmürəm. Kin isə dünən özünü bildirməyə başladı — Putinin ən yaxın silahdaşı kameralar önündə danlanıb, işdən qolandı.

Bu video görüntüdə Medvedevin Kudrinin “Baş nazirlə məsləhətləşərəm” sözünə necə qısqanc və əsəbi şəkildə reaksiya verdiyinə fikir verin. Fikrimcə Medvedevin kini bununla bitən deyil. O artıq “əl altı” prezident imicindən bezib. Tandemin özlərinin etiraf etmədiklərinə baxmayaraq, onlar arasında mübarizə açıq müstəviyə çıxır və bu Putin üçün yeni itkilərlə bitəcək. Geri çəkilən Putini görüb, ruhlanan Medvedev isə ola bilsin 3-4 aydan sonra, qərarını dəyişib yenidən prezident olmaq sevdasına düşsün.
İstənilən halda bu intriqaların baş verməsi bizim (Azərbaycan) üçün xeyirlidir. Nə qədər bu kimi kompromat müharibəsi olsa, ruslar bir o qədər zəifləyər. Unutmayaq ki, bizim əsas bəlamız elə Rusiyadır.
Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
Medvedevi necə “sındırdılar”?!

Həyatda baş verən hadisələrin bumeranq effektli olmasını yəqin yalnız nadanlar qəbul etmir. Gördüyümüz, bildiyimiz bu həyatda kim nə edirsə — özünə edir. Bunun sübutunu hər kəs dəfələrlə yaşayıb, şahidi olub. Ataların buna dair gözəl bir məsəli də var — nə əkərsən, onu da biçərsən.

Bu günlərdə belə bir tarixi və hər kəs üçün örnək ola biləcək bir olay haqda oxudum. Mütləq oxuyub, nəticə çıxarın. (Mətn rus dilindədir, sorry)
Произошло это происшествие весной 1994 года. Молодой американец по имени Роналд Опус решил покончить с собой. В предсмертной записке было написано, что он, Роналд, пошел на этот шаг из-за финансовых трудностей и непонимания со стороны родителей.
После написания этого послания мистер Опус залез на подоконник и бросился вниз с девятого этажа. Маловероятно он сделал бы это, если бы знал, что работавшие в тот день в доме мойщики окон натянули на уровне седьмого этажа страховочную сетку. Так что, пролетев два этажа, Опус просто рухнул бы на пружинящую сетку с мокрыми штанами, но вполне живой. Но тут вмешался фантастический случай. Просто-таки фатальное невезение!
Когда Роналд пролетал мимо окна восьмого этажа, в его голову из комнаты попал заряд дроби, выпущенный жильцом на восьмом этаже. Пока полиция доставала труп с сетки и устанавливала личность покойного с почти полностью снесенной выстрелом головой, детективы решили, что стрелявшему – нужно предъявлять обвинение в непредумышленном убийстве. Ведь если бы не выстрел, Роналд Опус остался жив, упав на сетку.
Дальнейшее разбирательство обнаружило новые факты. Оказалось, что старик стрелял в свою жену, но не попал, и заряд угодил в окно. Значит, мелькнуло у детективов, нужно корректировать обвинение – к непредумышленному убийству добавить покушение на убийство (жены). Просто в моменты гнева и ссор с женой он всегда хватал со стены незаряженный дробовик и делал “контрольный выстрел” – пугал жену щелчком курка. Это было уже как бы семейным ритуалом. По утверждению обоих супругов дробовик всегда висел на стене и никогда никем не заряжался. Значит, в соответствии с американскими законами, обвинение в непреднамеренном убийстве теперь лежало на том, кто тайно зарядил дробовик.
Кто? Выяснив, что свободно войти в комнату задиристых супругов мог только их сын, полицейские детективы связались с его другом и выяснили много интересного.
Зная, что отец часто угрожает матери висящим на стене оружием, сын тайно зарядил его, надеясь, что при первом скандале тот застрелит мать, а сам попадет за решетку. Однако последние несколько недель супруги жили на удивление мирно, чем несказанно огорчали неудавшегося мстителя. Где он, этот подонок?
“Как где? – удивился старик.
– Сын живет этажом выше…”
Да, искомым сыном оказался сам… Роналд Опус! Это он зарядил дробовик, а когда месть не удалась, в отчаянии выбросился из окна. И был застрелен своим же зарядом. Своим же отцом. Которого хотел засадить в тюрьму. Самоубийство свершилось, хотя и не совсем так, как этого хотел Опус…
Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
Həyat — bumeranqdır!

Qərb dövlətlərinin demokratiya pərdəsi arxasında çıxardıqları oyunları sadalamaqla bitməz. Bu ölkələrin içərisində öz həyasızlıq və yersiz ambisiyaları ilə özünəməxsus yer tutan iyrənc Fransız “demokratiyasının” bəzi pərdə arxası təfərrüatları açılmaqdadır. Sən demə sinəsinə döyüb, özünü demokratiya carçı elan edən Fransanın son 20 ildə bütün prezidentlərini şimali Afrika diktatorları maliyyələşdirib. Qəddafinin oğlunun Sarkoziyə milyonlar yatırdıqları haqda müsahibəni artıq post etmişdim. İndi də məlum olur ki, bəs başı-batmış Sarkozidən əvvəl ölkəni idarə etmiş Jak Şirak bu il elə fransızlar tərəfindən devrilmiş Kot-d`İvuar diktatoru Qbaqbonun layihəsiymiş. Hər halda Qbaqbonun Şiraka pul yatırımlarına dair danılmaz faktlar ortaya çıxıb. Özü də maliyələşdirilmə məcburi şəkildə aparılıb — “ya diktator qalaraq ölkəni idarə edib, məni maliyyələşdirəcəksən, ya da səni devirəcik”. Sitatın sonu…

PS. İyulun sonu, Avqustun əvvəli bloqun bir yaşı tamam oldu. Lap yadımdan çıxıb. Bir tuş! =)
Bu gündən qısa, amma mütamadi yazılara start verirəm, İnşallah.
Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
Qərb “demokratiyasının” iç üzü

Bu gün Avropanın məşhur Euronews telekanalı Qarabağa dair keçiriləcək Kazan görüşü barədə böyük süjet hazırlayıb — əvvəlcə konflikt haqda qısa məlumat verilib, daha sonra hər iki tərəfin prezidentlərindən müsahibə alınıb.
Siz erməni dığasının danışığına fikir verib, nə qədər xırdaçı, nə qədər iyrənc millət olduqlarını bir daha sübut edib, hələ bir utanmadan Naxçıvana da iddia qaldırır… Nəsə. Davamını buyurub özünüz izləyin:

Mətni biraz dəyişdim:
Президент Азербайджана: “Конфликт в Нагорном Карабахе не заморожен”
Президент Армении (Западный Азербайджан): “Нас интересуют встречные компромиссы по Нагорному Карабаху”
Нагорно-карабахский конфликт – одно из трагических событий ХХ века, не урегулирован по сей день. В 1991 году армянское население этой автономной области в составе Азербайджана под давлением СССР высказалось за независимость Нагорного Карабаха. Армения (страна, которая в свою очередь тоже была создана имперской Россией на исторических землях Азербайджана) поддержала это стремление. Возникший вооруженный конфликт межу Арменией и Азербайджаном привел к гибели около 30 тысяч человек, более миллиона граждан Азербайджана стали беженцами.
Накануне этой встречи президенты Азербайджана и Армении (Западный Азербайджан) согласились объяснить свои позиции в интервью Евроньюс.
Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
Kazan görüşü Euronews-un obyektivlərindən…

Ölkədə yaşayan əksəriyyət tərəfindən Azərbaycan türkcəsinə hörmətsizliyin səbəbi bunlar ola bilər — yüz illərcə formalaşmış kölə təfəkkürü və ondan qidalanan «özünü dərketmə» problemi. Etiraf etməliyik — qarışığımız çoxdur — alban, ərəb, fars, monqol, yunan, rus, cuhut… türk. Bütün bu millətlərin, mədəniyyətlərin sinteziyik. Hərənin ağzından da bir avaz gəlir — birisi deyir albanıq, digəri deyir türkük, qeyrisi deyir biz türklərlə farsların qarışığıyıq… Elə ona görə də milli «özünü dərketmə», milli qürur və özünə hörmətlə bağlı ciddi problemlər var.

Belə olmasaydı, bu günlərdə ruslara xas şovinist üsulla Azərbaycan qeydlərini aparan jurnalistə müsahibə verən birisinin dolayı yolla Azərbaycan dilinin heç fahişələrin də bəyənməməsini dilinə alıb, dilimizi aşağılayıb kənd dili adlandırmazdı. Sitat:
«Министерство образования пытается сократить число русских школ, но в Баку им это не удается, – говорит политолог Расим Агаев. – А население предпочитает отдавать детей именно в русские школы, поскольку там выше качество образования. Вообще, исторически так сложилось, что Баку говорил на русском, а деревня — на азербайджанском. К тому же знание русского дает определенный простор в развитии: скажем, врач, желающий развиваться профессионально, понимает, что информации на русском гораздо больше. Самые популярные независимые газеты — тоже русские. У нас, знаете, даже проститутки предпочитают говорить на русском, набивая себе цену».
Qısa tərcümə — «Tarixən belə olub — Bakı rus dillidir, kənd isə Azərbaycan dilli… Hətta ən tanınmış qəzetlər belə rus dillidir (görəsən bunun «Yeni Müsavat», «Azadlıq» qəzetlərinin mövcudiyyatından xəbəri var?!). Bizdə hətta fahişələr qiymətlərini qaldırmaq üçün rus dilində danışırlar…» Sitatın sonu. İndi gəlin bu “politoloqun” şəxsiyyətinə toxunmadan onu bu kimi sözləri deməyə vadar edən səbəbləri araşdıraq.
Yeri gəlmişkən vəhşi rusları elitar bir xalq kimi təqdim edən və millətimizi aşaqlayan (bəzi hallarda haqlı olaraq) bu yazını tam buradan oxuya bilərsiniz — http://www.sobesednik.ru/print/64328.
Bəlkə bu «politoloq» bu cümlələri başqa mənada işlədib, hansını ki, biz qara millət anlamırıq?! Bilmirəm. Və yaxud bu sözlər rus mətbuatında «засветится» etmək eşqiylə deyilib? Don Karleonenin sözü olmasın — Ничего личнего, только бизнес… Bilmirəm… Bəlkə provokasiyaya uğrayıb?! Əgər belədirsə, onda bunun nəyi «politoloq» oldu… Bilmirəm. Hər şey ola bilər, amma bu müsahibə ümumi kontekstdə yalnız və yalnız Azərbaycan türkcəsi, onun daşıyıcıları üçün təhqirdir.

Bəlkə dilimizin dəyərdən düşməsinə səbəb analoqu olmayan tərzdə populyar «xalxın uşağı» məsəli vasitəsilə uşaqlıqdan beyinlərə şüuraltı yeridilən ifrat eqoizm hissidir?! Eqoizmdən söz düşmüşkən — bu andıra qalmış hiss bəzən insanları primitiv heyvanlar səviyyəsinə salmağa qadırdir — ANS-dən bu günlərdə bir kadr göstərdilər — dəniz kənarı parkda karuselləri 3 saatlıq pulsuz buraxıblar uşaqların öhdəsinə — siz indi mənzərəni təsəvvür edir — yekə göt xalalar gəlib digər uşaqları vəhşicəsinə karusellərdən selbələyib, öz uşaqlarını otuzdururlar, bir-birləri ilə 1 manatlıq atraksiyon  üstə saç-yolduya çıxırlar. Və yaxud, orta-statistik Azərbaycanlı avtomobil sürücüsünün qəsdən yolun düz tən ortasını tutub tələsmədən maşınını sürməsi, tələsən və qabağa keçmək istəyənlərə isə nə imkan, nə də siqnala, işıqların oynamasına reaksiya verməyib, heçnə olmamış kimi yoluna davam etməsi sizcə primatlara xas vəhşi eqoizm nümunəsi deyilmi?!… Buna dair gündəlik həyatdan o qədər kiçik nümunələr gətirmək olar ki… Əsl səbəb isə başqadır — dar düşüncə. Dar düşüncə isə milli kimliyin dərk edilməməsi, qürursuzluq və savadsızlıqdan irəli gəlir — bu da özlüyündə mənasız fərdiliyə, ifrat eqoizmə yol açır. İfrat eqoizm isə acizlik deməkdir. Məhz aciz insanlar daimi özünü ifadə komplekslərindən əziyyət çəkirlər. Lap bizim kimi.
Bu problemdən qurtulmanın isə yeganə yolu milli indentifikasiyanın qəbul edilməsidir. Hər kəs bilməlidir ki, bu ölkədə əsas aparıcı qüvvə türk xalqıdır, əksəriyyət türkdür. Milli özünü dərketmə prosesi başlayan kimi, bütün bu eqoizm və hörmətsizliklər tam yoxa çıxmasa da, artıq formalaşmış xalqın sosial qınağı nəticəsində əksərən yerini şərəf və ləyaqətə verəcək. İnsanlar mənən böyüyəcək, özünü dərk edəcək, öz ölkəsinə, milli mənsubiyyətinə hörmətlə yanaşacaq və digərlərindən də özünə qarşı o hörməti tələb ediləcək… Bariz nümunə — hal-hazırda Gürcüstanda baş verən milli oyanış prosesidir. Bəs biz kimi gözləyirik?!
PS. Bəzi ağzı göyçəklər fikirləşər ki, bu rus dilin bilmir deyə, onun daşıyıcılarına daş atır. Yox, əsla. Özüm şəxsən rus dilində təhsil almışam, deyərdim hətta fikirləşəndə də rus dilində düşünürəm, amma doğma türkcəm ola-ola rus dilini əsla doğma dil hesab etmirəm. Rus dili sadəcə bildiyim əcnəbi dillərdən biridir.
Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
Azərbaycan dili. Milli kimlik problemi

Fikrimcə, cəmiyyətimizin ən böyük problemlərindən biri də bəzi fərdlərin “başqasına aftafa tutmaq” sindromundan ifrat halda əziyyət çəkməsidir. Başqasına aftafa tutanlar kimlərdir?! Adət üzrə belələri cəmiyyətin qalıqları, həyatda uğursuz və paxıl insanlardır. Onların həyat kredoları cılız ambisiyalarından doğan və aidiyyatı olmadıqları iki müxtəlif fikir daşıyıcısın konfliktinə müdaxilə edib, yalnız birinin tərəfini tutub, bununla da tutduğu tərəfin hörmətini, diqqətini qazanmağa cəhd etməkdən ibarətdir.

Bir misal — bəzən görürsən konflikt edən tərəflər yalan olur, araya söhbətdən kənar, amma hansısa bir tərəfə tükənməz aftafa tutmaq eşqiylə yaşayan birisi qarışır, bir tərəfi tərifləyib, digər tərəfi dayanmadan aşağılayır. Göstərmək istəyir ki, guya bu şərəfsizin tərəfini saxladığı insana canı yanır deyə onu dəstəkləyir, lakin əsl səbəb başqadır — şəxsi ambisiya və maraqlar. Adət üzrə həddən artıq qeyri-obyektiv olur, ola bilsin bu yolla aftafa tutan alçalmış qürurunu kiçik də olsa kompensasiya etməyə çalışır… Ola bilsin… özlərinə görə, hə. Amma əslində necə mənəviyyatsız olduqlarını konfliktin hər iki tərəfinə bir daha göstərirlər.
Başqasına aftafa tutanlardan daha da iyrənc digər bir növ var ki, o da 2 ayaqlı qlistlərdir. Hərfi mənada qlist — bağırsaq soxulcanına deyilir. 2 ayaqlı qlistlər — sözü üzə deyə bilməyib, söhbətə dəxilsiz insanlara digər tərəflə bağlı qeybət edən şərəfsizlərə deyilir. Belə olan halda qlist rolunu konfliktin 2 tərəfindən biri oynaya bilər.
2 ayaqlı qlistlərin 2 müxtəlif növü var — real və virtual qlistlər. İkinci halda (virtual — qlistliyin kifayyət qədər yeni formasıdır) qeybət arxa plana keçir və cəsarətsizlik və qorxaqlığın vəhdətindən formalaşan qlistin psixologiyası onu digər tərəfə mesaj kimi sosial şəbəkələrdə və ya müxtəlif forumlarda ünvansız (!) təhqiramiz status (post) yazmağa vadar edir. Status (post) qeyd etdiyim kimi, mütləq ünvansız olmalıdır — bu yolla onlar özlərini sığortalanmış olduqlarını düşünürlər. Ümumiyyətlə, bu kimi primitiv düşüncə qlistin əsl göstəricisidir. Səbəb isə eynidir — şərəfsizlik, mənəviyyatsızlıq və özünə güvən hissinin olmamasıdır.
Bu tip xüsusiyyətlərin zəiflik əlaməti olaraq əslində qadınlara daha yaxın olmasını fikirləşmək olardı, amma əfsuslar olsun ki, müasir dövrümüzdə adını “kişi” qoyub, amma cəsarətsizlikdən aftafa tutub, şərəfsizlikdən qlistlik edənlər də az deyil.
Aftafa tutanlara, 2 ayaqlı qlistlərə sözüm?! Nə deyim axı, boyunuzu yerə soxum. =)
Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
Başqasına aftafa tutmaq sindromu. 2 ayaqlı qlistlər

Düzünü deyim, yerli ədəbiyyatımızın zamanın nəbzini tuta biləcək tək-tük nümayəndələrindən biri Əli bəy Əkbərin “Sərdar” adlı kiçik hekayəsini ən azından 5 dəfə təkrarən oxudum. Möhtəşəm.
Müəllifin yazı üslubu çox xoşuma gəldi – yüngül və yorucu olmayan, oxucunu daim maraqda saxlayan yazı tərzi. Hekayədə sadizm elementləri ilə haqq-ədalətin nəhayət ki, öz layiqli yerini tapması hissi gözəl bir ahəngdə birləşir. Oxuyuram, gözlərimin önündə Kventin Tarantinonun növbəti filmi canlanır, amma Kventinin sırf qan paradı və senzuranın fiaskosuna çevrilən filmlərindən fərqli olaraq Əli bəyin bu kiçik əsəri, həm də özündə ağır yüklü bir mesaj daşıyır. Mesaj isə tək hekayənin bəhs etdiyi Türkəmistanı deyil, daha geniş məkanı əhatə edir. Bu gözəl hekayə ilə Sizləri də tanış olmağa dəvət edirəm.

SƏRDAR
Türkmənbaşı şiddətli bürküdən oyandı. Ağır hava və üfunət nəfəs almağı çətinləşdirirdi. Göz qapaqlarını çətinliklə aralayıb, gözlərini əlləri ilə ovuşduran Türkmənbaşı qaranlıq və havalandırılmayan bir məkanda olduğunu anladı.
“Bura haradı alə?”
Bədənini hərəkət etdirən Sərdar əmin oldu ki, əl və ayaqları işlək vəziyyətdədir. Qollarını aralamaq istəyəndə isə həddindən artıq dar, taxtadan düzəldilmiş bir qutunun içində olduğunu başa düşdü. Dirsklərini taxta divarlara dirəyən Saparmurad ayağa qalxmağa çalışdı, lakin başı ilə sərt bir cismə möhkəmcə vuraraq, gözlənilməz ağrıdan “s…m” deyib, təzədən uzandı.
Qüdrətli Sərdarın sol qolunda “A.Lange & Söhne” markalı saat vardı. Saatın düyməsini basaraq işığını yandırdı. Tarix 22.12.2006, saat isə 3 idi. Təəssüf ki, Türkmənbaşı gündüz, yoxsa gecə olduğunu müəyyən edə bilmirdi. Gözlərini yumub fikrə daldı.
***
Son günləri çox yaxşı xatırlayırdı. Ağır xəstə idi və bilirdi ki, hər an ölə bilər. Ona görə də miras işlərini tezbazar bitirmək, hakimiyyəti oğluna ötürmək üçün tələsməliydi. Tələsmişdi də. Bəs sonra? Burada xatirələr yox olur, hafizəsində boşluq yaranırdı…
İndi o, bu qəribə və qaranlıq yerdə uzanıb.
“Nə isə. Burdan çıxmaq lazımdır”.
Olduğu yeri müayinə edən Sərdar, tabutda uzandığını anladı. Deməli ölüb? Necə, nə vaxt? Ya da ölməyib, diri-diri basdırılıb. Xeyr, müsəlman adətlərinə görə onu tabutda basdırmazdılar. Deməli o, torpağın altında deyil. Bəs hardadır? Əşi, bunun nə əhəmiyyəti var axı? Buradan çıxış yolu tapmaq lazımdır. Vəssəlam!
Əlləri ilə bir daha divarları yoxladı. Hiss olunurdu ki, tabut çox keyfiyyətli və möhkəm hazırlanıb. Əlləri və ayaqları ilə tabutun müxtəlif yerlərinə zərbələr endirməyə başladı. Təpiyinin dəydiyi yerlərdə laxlama hiss olunmasa da, Sərdar təslim olmurdu – elə hey təpikləyirdi. Bir müddət sonra cırıltı səsi eşidildi. Mıxlardan biri axır ki, boşaldı və tabutun ayaq tərəfində əl boyda dəlik açıldı. Sərdar bu kiçik qələbədən ruhlanıb təpikləməyə davam etdi. 5 dəqiqə sonra tabutun sağ divarı gurultu ilə qopub yerə düşdü, baş tərəfi yana əyildi və bu vəziyyətdə asıla qaldı. Türkmənbaşı tabutun qapağını da asanlıqla itələyərək onu yerə atdı, özü də ayağa qalxdı.
Zülmət qaranlıqdan ətrafda heç nə görünmürdü. Olduğu yeri kor-koranə müayinə etməyə başladı. Bir-iki dəqiqə sonra təxminən 3 kvadrat metrlik yerdə olduğunu başa düşdü. Tavanın hündürlüyü isə 2 metrə yaxın olardı. Dörd tərəf kərpic divarlarla hörülmüşdü. Burada nə bir qapı, nə pəncərə, nə də havalandırma dəliyi yox idi.
Ruhdan düşən Türkmənbaşı, tabutun qapağına oturub hönkürtü ilə ağlamağa başladı. Aciz vəziyyətə düşmüşdü. Bir qədər sonra baş ağrısı və şiddətli aclıq hiss etməyə başladı. Bir yandan da dolmuş sidik kisəsi qasığına güclü təzyiq edirdi.
“Burda necə işəyim axı? Qapı da yox, pəncərə də!..”
Lakin başqa yolu yox idi. Tabutun qapağından qalxan Sərdar, otaqdakı künclərdən birinə yaxınlaşdı və doyunca işədi. Sidik kisəsini rahatladan Türkmənbaşı, tabutun yanına qayıtdı.
“Nəsə eləmək lazımdır… belə olmaz…”
Cibini eşələdi və… çox qəribədir – kibrit qutusu!
“Axı mən siqaret çəkmirəm. Bunu cibimə kim qoyub?”
Sevincindən çöhrəsini təbəssüm nurlandırdı. İşığa çox böyük ehtiyacı varıydı. Qutu dolu olmasa da, içində on-on beş kibrit olardı. Onlardan birini alışdırdı. Nəfəsini də saxladı ki, Allah eləməmiş kibrit hədər olar.
Sərdarın kibrit işığında gördükləri, bayaq apardığı manual müayinə zamanı yaranan təsəvvürlə örtüşürdü – çılpaq kərpic divarlar, soyuq beton döşəmə, iki metr hündürlükdə tavan, yerdə sınıq tabut… Kibritin alovu Türkmənbaşının barmaqlarını yalamağa başlayanda o, “ay bləd” qışqıraraq, çöpü yerə tulladı. Otaq yenidən qaranlığa qərq oldu.
Türkmənbaşı bir kibrit də yandırdı və araşdırmalarına davam etmək üçün sağa addım atanda ayağı sərt bir cismə toxundu. Cisim beton döşəmənin üstünə düşüb cingildədi. Ayaqlarının altına baxan Sərdar, uzun bir ling gördü. Lingin üstündə qurumuş sement parçaları varıydı. Tapıntısına sevinən Sərdar:
“Yəqin fəhlələr qoyub gediblər” düşündü.
Lomu yerdən qaldırıb var gücü ilə divara vurmağa başladı. Üçüncü zərbədən sonra kərpiclərdən biri qopub yerə düşdü. Türkmənbaşı daha bir kibrit yandıraraq, açılan deşikdən içəri baxdı. Öz otağı ilə eyni ölçülərdə olan qonşu otaqda qeyri-adi heç nə, hətta tabut da gözə dəymirdi.
Sərdar qonşu otağa keçməkdən ötrü, bədəninin ölçüsündə dəlik açana qədər, linglə divara zərbələr endirdi və sonda məqsədinə çatdı. Budur! Artıq onun bir yox, iki otağı var. Birincisində işədiyinə görə, Sərdar buranın tualet olmasına qərar verdi və tabutunu, daha doğrusu “çarpayısını” ikinci otağa sürüyərək, buranı yataq otağı elan etdi.
***
Boğazı susuzluqdan qurumuş, özü də yamanca acmışdı. Başa düşürdü ki, belə getsə gücünü büsbütün itirəcək. Odur ki, tələsmək lazımdır. Lomu götürüb yataq otağının divarını deşməyə başladı. Divardan bir kərpic düşəndən sonra, Sərdar spesifik qoxu hiss etdi. Belə çıxır ki, qonşu otaqda yeməli nəsə var. Özü də, bu yeməli şey hər nədirsə yaman kiflənib, qıcqırıb və iylənib. Ürəyi qalxdı. Lakin başqa yolu yox idi – Sərdar acından ölürdü.
Nəhayət, üçüncü otağa da keçməyə müvəffəq olan Sərdar, burada qoxunun mənbəyini axtarmağa başladı. Birdən damcı səsi eşitdi. Damcılar “pırt” səsi ilə beton döşəməyə çırpılırdı. Sərdar səs gələn tərəfə yönəldi. Bəxti gətirmişdi – tavanla divar arasındakı çatdan, su sızırdı. Sərdar ağzını iri açaraq, damcıların altına tutdu. Damcılar düz ağzına düşsə də, sızıntının tezliyi xeyli aşağı idi deyə, susuzluğu keçmirdi. Bu dəfə iki ovucunu suyun altına tutdu və su dolduqca, acgözlüklə içdi. Su içmə prosesi uzun çəkdi – düz bir saat sonra Sərdar susuzluğunun yatdığını hiss etdi.
“İndi də yemək tapmaq lazımdır”.
***
Çürümüş, iylənmiş ət qoxusu bayaqdan Sərdara dinclik vemirdi. Ağır lomu əlinə göürüb var gücüylə duvara vurdu. Hər zərbədən, hər düşən kərpicdən sonra, qoxu daha da şiddətlənirdi. Budur, artıq dəlikdən keçmək olar.
Kibriti qalmamışdı deyə, otağı əlləri ilə yoxlamağa başladı. Ürəyi bulanırdı. Sonda, otağın tən ortasında ayağı nəyəsə ilişdi. Əlini o əşyanın üstünə qoydu… diksindi. Bu, tabut idi və üfunətli qoxu tabutun içindən gəlirdi. Sərdar tabutun qapağından tutub var-gücü ilə dartmağa başladı. Qapaq təslim olmurdu. Sərdar lingi qapaqla tabutun arasına soxub qarmağa başladı. İki dəqiqə sonra, ağır qapaq tappıltı ilə yerə düşdü.
Otaq işıqlı olsaydı, çox güman ki, dəhşətli mənzərədən Sərdarı qusmaq tutardı – çürüməkdə olan cəsədin saçdığı kəmşirin, iyrənc qoxu cəsədin vahiməli görüntüsü ilə ahəng yaradırdı.
“Görəsən kimin meyididir?” – Sərdar ögüyərək düşündü.
***
Əlacı qalmamışdı. Yeməsəydi, acından öləcəkdi. Əlini tabutun içinə saldı və ölünün qolundan tutdu. Cəsəd artıq çürümüşdü deyə, Sərdar yüngülcə dartan kimi, qol çiyindən qoparaq onun əlində qaldı. Nəfəs almamağa çalışaraq, Sərdar qolun üstündən çürümüş pencək və köynək parçalarını təmizlədi. Qolun sahibi təxminən bir ay, ay yarım əvvəl ölmüş olardı. Dirsək hissəsində ət tamam çürümüşdü, oynaq sümüyü üzə çıxmışdı. Yaxşı ki, zil qaranlıqda bunların heç birini Sərdar görmürdü.
Çiyinə yaxın hissədə salanan ət parçasını qoparıb ağzına yaxınlaşdırdı. Çeynəməyə başladı. Qoxusu dəhşətli, dadı iyrənc idi. Qusmağı gəlsə də, aclıq hissi bu refleksi üstələyirdi. Sərdar çətinliklə çeynəyirdi. İkinci tikəni isə çeynəmədən, bütov uddu. Mədənin içində azğınlaşan şirə, vulkanın ağzından çıxmağa can atan lava kimi qida borusunu, qırtlağı dağıdırdı.
5 dəqiqə sonra, qoldan yalnız sümük qalmışdı. Sərdar sümüyü də tər-təmiz gəmirib onu bir neçə dəfə yaladı və otağın küncünə vıyıldatdı. Doymamışdı, yenə yemək istəyirdi, hətta ikinci qolu, ya da ayaqlardan birini yemək barədə düşündü. Amma bilirdi ki, bu günün sabahı da var. Buradan çıxmaq üçün daha nə qədər divar sındırmalı olacaq – məlum deyil. Bəlkə on, iyirmi, otuz, bəlkə də qırx? Elə isə cəsədə qənaət etmək lazımdır.
Sərdar üfunətli otağı tələm-tələsik tərk edərək, yataq otağına, tabutun yanına qayıtdı, qapağın üstünə oturdu. Sözsüz ki, məişət şəraiti yaxşılaşmışdı – çarpayı yerinə tabut, yorğan yerinə tabutun qapağı, yataq otağının yanında tualet. Bayaq cəsəd yediyi otaq isə, yeməkxana olacaqdı. “Orda su da axır” fikirləşdi.
“Bir dənə də qız olaydı indi…”
Sağlığında (daha doğrusu diri-diri basdırılmamışdan əvvəl) yatdığı qadınları xatırladı.
“Eybi yox. Bir az yatım dincəlim, təzə otaqlar taparam.”
Düşündü ki, otaqların birində qadın meyidi tapsa, əvvəl onunla sevişər, sonra da yeyər.
***
Sərdar yuxuda prezident sarayındakı eyş-işrət məclislərindən birini görürdü. Stolun tən ortasındakı iri qızıl sinidə, mitinqdə həbs olunan gənclərin içalatından hazırlanmış kabab varıydı. Prezident aparatının rəhbəri Amangəldi, DİN naziri Dılqantulu, FHN naziri Bardamqulu və digər vəzifəli şəxslər içalat kababını acgözlüklə ağızlarına təpirdilər. Araq sel kimi axırdı. Birdən hamı yediyini qaytarmağa başladı.
Əvvəl Amangəldi Dılqantulunun üstünə qusdu. Sonra Dılqantulu Bardamqulunun başına qusdu. Bardamqulu nəqliyyat naziri Xojagetdinin yaxasına qusdu. Xojagetdi isə Sərdarın qucağına qusdu. Sərdar əsəbləşib Xojagetdinin sifətinə, ağzının içinə qusdu. Birdən Amangəldi ayağa qalxıb nəsə qışqırmağa başladı. Hamı gördü ki, onun bir qolu yoxdur, obiri əlində isə tər-təmiz yalanmış, par-par parıldayan qol sümüyünü tutub, Sərdara tərəf silkələyir.
“Sən mənim qolumu yemisən alçaq!? Mənim qolumu!? Bu dəqiqə sümüyü sənə soxacam!”
Amangəldi əlində sümüklə Sərdarın üstünə cuman kimi, Sərdar yerindən götürülüb prezident sarayının dəhlizlərində qaçmağa başladı. Qaçdıqca halı pisləşirdi. Yaman pisləşirdi. Nəfəsini dərmək üçün ayaq saxladı və yaşıl-sarı rəngdə qatı mayeni, bahalı Aşxabad xalçasının üstünə ifraz etdi. Sonra yenə qusdu. Sonra yenə… Yenə…
Hövlnak yuxudan oyandı. Tər-su içində idi. Qusmağı gəlirdi, başı fırlanırdı. Üstü yapışqan mayeyə bulaşmışdı – deməli yuxuda doğrudan da qusubmuş. Ayağa qalxdı. İçi od tutub yanırdı. Yediyi çürümüş cəsəd mədəsini dağıdırdı. Qaynayaraq boğazına qədər qalxan axının qarşısını almaq iqtidarında deyildi. Əyilib tabutun içinə iki ağız qusdu. Hiss edirdi ki, gücü onu yavaş-yavaş tərk edir.
“Amangəldinin ətindən zəhərlənmişəm…” – Türkmənbaşı yenə qaytardı. Zağ-zağ əsirdi. “Hansı ağılla bu oğraşın qolunu yedim? Mənim ağzımı s…”
Taqəti qalmamışdı. Təzədən tabuta, qusmağın içinə uzandı. Beşcə dəqiqə sonra, qızdırma içində alışıb-yanan Sərdar qışqır-bağırla sayıqlamağa başladı. Bədəni 380 volt gərginliyin altındaymış kimi titrəyirdi. Əvvəl altına batırdı, sonra işədi.
Böyük Sərdar, əbədi prezident, sabitliyin qarantı, dahi rəhbər Niyazov Saparmurad Türkmənbaşı öz tabutunda – qusmağın, nəcisin, sidiyin içində ölürdü. O, gözlərdən uzaq, qaranlıq bir hücrədə can verirdi. Qonşu otaqda isə, iki saat əvvəl qolunu yediyi aparat rəhbəri Amangəldinin naqis cəsədi uyuyurdu. Sərdarın huşu tədricən yox olurdu. Ağrılar azalmış, qızdırması düşmüşdü və o, sadəcə olaraq səssiz-səmirsiz ölürdü.
Son nəfəsini verməmişdən qabaq, gözünə görünən səhnə isə bu oldu:
Bir qolu olmayan Amangəldi, obiri əlində par-par parıldayan qol sümüyünü tutub, Sərdara tərəf silkələyir və qışqırır:
“Sən mənim qolumu yemisən alçaq!? Mənim qolumu!? Bu dəqiqə sümüyü sənə soxacam!”
Əli Əkbər
Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
Müasir Azərbaycan ədəbiyyatı və ya … ?