Biz azərbaycanların xüsusiyyətlərindən biri, deyərdim ən əsası — bəhsçilikdir.
“Qonşumda biri varsa, məndə onun 10-u olmalıdır” prinsipinin yenidən aktuallaşıb.

Son zamanlar Opera Lounge bir çox iş adamının gözünə dağ olub, “Opera Lounge`ın qabağında full maşınlar dayanır, yagin bomba pul qazanırlar, gərək birində mən açam…” kimi söz-söhbətlər artmaqdadır.
Yadımdadı bir vaxtlar “moda” çay evləri açmaq düşmüşdü, indi isə əcnəbi “lounge” sözü dəbdədi. Belə ki, çay evləri tələm-tələsik lövhələrin daha “sovremennı” olan lounge sözlərinə dəyişirir. Yasamal Lounge, Qarachukhur Lounge, Sabir Lounge kimi lövhələri görəndə lap gülməyim gəlir.
Təəssüf doğuran əslində bəhs söhbəti deyil, təəsüf doğuran odur ki, 20 illik müstəqillik dövründən sonra milliləşmək əvəzinə orta təbəqə (və onun sitayiş yeri olan yuxarı təbəqə) daha çox öz dilimizə deyil, digər dillərə müraciyyət edirlər, sanki bununla onlar hər kəsdən fərqliliyin göstərmək istəyirlər. Bu yerdə deyiblər “qından çıxıb qınını bəyənmədi”…
Mövzuya dair forumda müzakirələr ↓
Opera Lounge sindromu və ya ondan məndə açım…